Volta

Het laatste in de rij van it-restaurants die ik de afgelopen maanden afschuimde. Mijn tafelgenoot en ik stappen het oud elektrisch onderstation binnen die nu werd omgebouwd tot restaurant Volta. De tafels zijn op aangename afstand over de zaal verspreid en worden verlicht door een gigantische, aan een katrol opgehangen luster. Als dat maar goed komt...

Ons tafeltje, versierd met een kaars en een wachtend aperitiefhapje, bevindt zich rechts achteraan, wat mij een prachtig zicht levert op het hele gebeuren. We bestellen als aperitief een glas witte wijn met de grappige naam "Arrogant Frog". Ik graai vervolgens de gefrituurde blaadjes knolselder van het plankje. Hmm, lekker. "Maar nog lekkerder met het dipsausje," merkt de ober op, die vervolgens een potje guacamole en andere hapjes tussen ons neerzet.

De menukaart zaait twijfel want elk gerecht spreekt ons aan. We hakken de knoop door en gaan enerzijds voor de gekookte ham met aardpeer en de lotte met zandwortel en anderzijds voor de royal van polderhoen en limousin. Terwijl we wachten op het voorgerecht, smeer ik heerlijke boerenboter op het mals granenbrood.

De ingrediënten liggen sober maar speels geschikt op de borden. Ik rijg dadelijk met veel smaak de aardpeer en beenham aan mijn vork maar mijn tafelpartner kijkt een poosje verbaasd naar de paté die naast het ijs van rode biet en de fijngesneden zandworteltjes op zijn bord ligt uitgesmeerd. "Onverwachts," vermeldt hij. Noobs in foods weten natuurlijk niet dat royal synoniem staat voor lever. Het zal je maar voorkomen.

Over naar het hoofdgerecht. Deze keer staren we allebei naar een zwart hoopje die de aandacht voor het perfect gebakken vlees wegneemt. Voorzichtig prikt mijn overbuur in de glimmende massa, bang dat het tot leven zou gewekt worden. De bediening ruikt ons angstzweet en informeert ons dat het om een soort kaas gaat. Ik richt mijn blik tevreden op mijn twee stukjes gepaneerde vis en bedenk daarbij dat ik godzijdank niet opnieuw aan nieuwe beproevingen word bloot gesteld (zie j-e-f).

Desert slaan we over maar we worden bij de thee en koffie nog verwend met een "cake Suzette". Mijn tafelgenoot lijkt wel uitgehongerd wanneer ik zie hoe hij met grote happen het toetje verorberd. 

We vragen de rekening, werpen snel een blik in de bar en doen nog een "Nieuwe wandeling".

Samenvatting:

Hoewel ik de erg creatieve bordpresentaties van de Vitrine uiterst apprecieer en eigenlijk vind dat er iets meer smaak in hun gerechten zat dan bij Volta of j-e-f, breekt het claustrofobisch zweet me nog steeds uit als ik denk aan de opeengepakte tafelschikking. Het eten bij j-e-f kan je vergelijken met dat van Volta maar de inrichting is jammer genoeg te doorsnee, waardoor het niet past bij de vernieuwende keuken. Bij Volta vind men de gulden middenweg tussen sfeer en smaak en daarom is dit restaurant mijn favoriet van de drie.